Profilaktyka logopedyczna – jak pomóc dziecku w prawidłowym rozwoju mowy

Mowa – właściwa tylko ludziom – pozwala nam w pełni funkcjonować w społeczeństwie. Na co dzień zwykle nie dostrzegamy jej wartości. Tego, że jest najbardziej podstawową, najważniejszą formą komunikacji z otoczeniem, że umożliwia nam nie tylko kontakt z ludźmi, ale także wyrażanie własnych myśli, uczuć, przeżyć, pragnień. Zazwyczaj nie doceniamy też tego, że rozumiemy, co mówią do nas inni oraz co mówimy my sami.

Mowa nie jest umiejętnością wrodzoną.

Jest nabywana w dzieciństwie i uzależniona od wielu czynników: Prawidłowy słuch - podstawowym i niezbędnym warunkiem rozwoju mowy jest prawidłowy słuch. Ucho kształtuje się bardzo wcześnie, a słuch jest zmysłem najlepiej rozwiniętym w pierwszych trzech miesiącach życia – po urodzeniu dziecka jest całkowicie dojrzały i gotowy do pracy. Mówmy do dziecka - przez pierwsze lata słownik językowy i muzyczny dziecka zależy przede wszystkim od różnorodności wypowiadanych do niego słów, przeczytanych książek, wypowiadanych wierszyków, zabaw słownych. Jest intensywny, gdy ćwiczymy go w toku naturalnej, swobodnej rozmowy.

Chęć komunikowania się - im większe pragnienie komunikowania się z otoczeniem, tym większa motywacja do nauki mowy. Kontakt z rówieśnikami - im częstsze są kontakty dziecka z rówieśnikami, tym większa jest jego motywacja do prawidłowego mówienia.

Od karmienia do mówienia

Sposób karmienia noworodków, niemowląt i małych dzieci rzadko bywa wiązany przez rodziców z późniejszym rozwojem mowy. Jest to jednak czynnik mający ogromne znaczenie dla rozwoju aparatu artykulacyjnego, bowiem te same ruchy wykonywane podczas jedzenia i picia będą obecne w trakcie artykulacji.

Karmienie naturalne piersią jest istotne dla rozwoju fizycznego, immunologicznego i intelektualnego dziecka. Jest to najlepsze i najprzyjemniejsze ćwiczenie aparatu artykulacyjnego. Umiejętność gryzienia i żucia  to podstawowy etap w rozwoju umiejętności czucia buzi, jej wnętrza, warg, dziąseł. Podawanie różnorodnych produktów i konsystencji (pokarmy zmiksowane i rozdrobnione) stymuluje się pracę narządów artykulacyjnych i mięśni biorących udział w procesie mówienia. Zbieranie pokarmu ustami z łyżeczki nauczy dziecko domykania warg. Ważne jest żeby od początku przyzwyczajać starsze niemowlę do picia z kubeczka. Dziecko,  ściągając płyn z kubeczka, używa do tego wszystkich mięśni ust, policzków, żuchwy, języka. Kolejnym etapem jest nauka picia przez słomkę. Przy prawidłowej technice pracuje mięsień okrężny ust oraz te bardziej odległe. Jest to doskonałe ćwiczenie usprawniające mięśnie twarzoczaszki, co wpływa na umiejętność artykułowania dźwięków. Picie przez rurkę pomaga także w kształtowaniu długości fazy wdechu i wydechu. Do prawidłowej artykulacji potrzebny jest nam długi wydech. Pijąc przez rurkę ćwiczy się także kontrolę i dystrybucję powietrza – całą mechanikę oddychania.

Wpływ ssania smoczka lub kciuka na mowę dziecka

Ssanie, czyli jeden z najważniejszych odruchów potrzebnych do przetrwania, służy również maluchowi jako naturalny środek uspokajający.

Jednym z najlepszych przyjaciół dla niemowlaka jest smoczek, a następnie kciuk. Zastanówmy się, jakie skutki przynosi ich nadużywanie.

Prawidłowo rozwijające się niemowlę powinno z czasem zmienić sposób połykania. Z układania języka jedynie w przód i tył, dziecko powinno starać się unosić go do góry, w kierunku podniebienia. Blokowany smoczkiem czy kciukiem język, nie ma możliwości wzniesienia się i jest ciągle ułożony na dnie jamy ustnej.

Dzieci zaprzyjaźnione ze smoczkiem lub kciukiem są w pewnym stopniu narażone na wady zgryzu i deformacje podniebienia.

Nieustanne ssanie smoczka czy kciuka w dużej mierze zmniejsza napięcie mięśni warg, kłopotliwe będzie zaciśnięcie ust, a co za tym idzie, dziecko w przyszłości może mieć problemy z artykulacją głosek .

Maluch, który ciągle będzie miał coś w buzi, nie będzie zainteresowany kontaktem werbalnym z otoczeniem. Warto pamiętać, że okres gaworzenia i głużenia ma ogromne znaczenie w późniejszym okresie rozwoju mowy. Należy zadbać o to, by w pierwszych miesiącach życia do dziecka nieustannie mówić albo śpiewać. Smoczek działa uspokajająco na dziecko, ale również na rodzica, który potrzebuje chwili spokoju i wytchnienia.

Trzeba jednak pamiętać, jakie konsekwencje idą w parze z jego ssaniem.

Z czasem powinno się ograniczyć jego podawanie i należy uważać, aby dziecko nie zastąpiło go kciukiem.

Zdaniem większości pediatrów, dobry moment na odzwyczajanie malucha od smoczka pojawia się, gdy dziecko ma 3-6 miesięcy. W tym wieku odruch ssania nie jest już tak silny, a uwagę dziecka można łatwo odwrócić piosenką lub pokazywaniem mu różnych przedmiotów. Nieco później, około siódmego miesiąca życia niemowlę nabywa wiele nowych umiejętności i smoczek przestaje być atrakcyjny. Przełomowe są również pierwsze urodziny dziecka. Roczny maluch zaczyna chodzić i intensywniej poznawać otaczający go świat, a smoczek staje się niepotrzebny.

Opracowała: Elżbieta Zalewska

Rola rodziców w terapii logopedycznej

Terapia logopedyczna to ciężka systematyczna praca, to  szereg mozolnych, powolnych i żmudnych działań. Wymaga pełnego zaangażowania, poświecenie czasu i ciężkiej pracy zarówno logopedy, dziecka i jego rodziców. Zadaniem logopedy jest konsekwentne prowadzenie ćwiczeń, poszukiwanie najróżniejszych możliwości rozwiązania problemów. Gabinet logopedy to miejsce diagnozy, pierwszych ćwiczeń i wskazówek. Najważniejsza część terapii to praca rodzica z dzieckiem w domu. Rodzic musi stać się partnerem i osiągnąć świadomość celowości różnorakich zabiegów terapeutycznych mających na celu usprawnienie sprawności językowej jego dziecka. Wzajemna współpraca terapeuty i rodzica stymuluje rozwój dziecka.

Dzieci, których rodzice współpracują z terapeutą,  angażują się w ćwiczenia, dużo szybciej kończą terapię i skuteczniej pozbywają się zaburzeń.

Brak wspólnego działania lub mały jego zakres może powodować wydłużenie czasu terapii, a czasami wręcz nie przezwyciężenie problemów w zakresie sprawnej komunikacji werbalnej dziecka. Często ma swoje odbicie na nabywaniu umiejętności edukacyjnych oraz ma wpływ na rozwój emocjonalny dziecka. Rodzic, który nie jest zaangażowany w trapię  nie zdaje sobie sprawy jakich trudności doświadcza jego dziecko i zwykle towarzyszy mu błędne myślenie, że kłopoty z mówieniem ( na każdym poziomie), same miną „ że dziecko z tego wyrośnie” lub „ przejdzie samo”. Jednakże poza zaangażowaniem rodzica, istotna jest również sama motywacja dziecka. Chęć pacjenta do pracy, przy jednoczesnym zaangażowaniu opiekunów, tworzy optymalne warunki terapeutyczne. Dziecko musi nauczyć się systematyczności w ćwiczeniach oraz cierpliwości. Terapia logopedyczna to proces długotrwały, ponadto ćwiczenia narządów mowy są trudne. Niska motywacja dziecka do ćwiczeń wpływa niekorzystnie na proces terapeutyczny.

Logopeda jest tylko przewodnikiem który, podpowiada, pokazuje, jak pracować, by osiągnąć efekt.

To rodzice są najważniejsi.

• rodzice muszą być w stu procentach oddani terapii logopedycznej swojego dziecka i nie liczyć, że jedno spotkanie w tygodniu rozwiąże problem;

• rodzice są specjalistami „od swojego dziecka” i to od Rodziców zależy, jaką relację budują z dzieckiem i jak ją wykorzystują do logopedycznych ćwiczeń domowych;

• rodzice pozostają w obowiązku dopilnowania swojej pociechy w codziennych zadaniach terapeutycznych, by wpływać na skuteczność spotkań logopedycznych.

Porady logopedy dla rodziców:

Droga Mamo, Tato!

• Jeżeli Wasze dziecko ma kłopoty  logopedyczne, pamiętajcie, że nie wystarczą same ćwiczenia u logopedy, bez Waszego zaangażowania każda terapia skazana jest na porażkę.

• Wystarczy chęć i dziesięć minut dziennie.

• Ustawienie aparatu artykulacyjnego odbywa się do 13 roku życia i w tym okresie korygowanie wad wymowy przebiega bez większych stresów i problemów. Później w terapię logopedyczną trzeba włożyć dużo wysiłku.

• Im wcześniej zaburzenia mowy zostaną wykryte i ustalony tok postępowania, tym terapia będzie skuteczniejsza.

• Niestety mowa w dużej mierze wpływa na całokształt rozwoju dziecka, a szczególnie na jego powodzenia w szkole.

• Pozwólcie robić dziecku miny przed lustrem -  ćwiczcie język, wargi i żuchwę.

• Bądźcie cierpliwi i opanowani. Terapia logopedyczna musi potrwać. Na efekty trzeba będzie poczekać, ale na pewno przyjdą.

• Dostrzegajcie nawet najmniejszy sukces dziecka i cieszcie się razem z nim. Pozytywne motywowanie wzmacnia terapię, ale daje też dziecku poczucie pewności i wiary we własne możliwości.

• Nie korygujcie wymowy dziecka przy kimś.

• Ćwiczyć można wszędzie: w domu, samochodzie, na spacerze i podczas każdej okazji.

• Nie zmuszajcie dzieci do ćwiczeń podczas choroby czy złego samopoczucia.

• Sprawcie, aby ćwiczenia logopedyczne nie tylko korygowały wymowę, ale również rozwijały jego słownictwo, wyobraźnię jasność wyrażania myśli i emocji.

• Czytajcie dziecku krótkie wierszyki, rymowanki i powtarzajcie je z nim.

Bibliografia:

1. Antos D. Demel G. Styczk I., Jak usuwać seplenienie i inne wady wymowy,

Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, Warszawa

2. Demel G. Elementy logopedii, Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1979

Opracowała: Elżbieta Zalewska

Profilaktyka logopedyczna

Nowoczesna profilaktyka logopedyczna to całokształt form organizacyjnych oraz treści, metod, zasad i środków tworzących integralną strukturę służącą popularnonaukowemu rozpowszechnieniu wszechstronnej wiedzy dotyczącej:

• istoty mowy jako aktu komunikacji językowej,
• sposobów podnoszenia kultury mowy,
• sposobów stymulacji rozwoju mowy u dzieci,
• sposobów zapobiegania zaburzeniom mowy.

Celem profilaktyki logopedycznej jest zapobieganie powstawaniu wad oraz wspomaganie rozwoju mowy dziecka.

Rozwój mowy należy pobudzać począwszy od urodzenia dziecka. Dobre rezultaty przynosi zachęcanie dziecka do mówienia, choćby miały to być tylko pojedyncze głoski bądź sylaby, jak w początkowym etapie rozwoju mowy.

Warto wspierać dziecko w nabywaniu prawidłowych nawyków ssania, żucia i połykania. W okresie wyrastania siekaczy mlecznych powinno się karmić dziecko łyżeczką oraz podawać np. biszkopty w celu wyćwiczenia czynności odcinania i żucia pokarmów.

Należy zminimalizować ssanie smoczka, zbyt długie ssanie upośledza zgryz.

Konieczne jest zwrócenie uwagi na sposób oddychania przez dziecko. Oddychanie ustne, zwłaszcza podczas snu, w trakcie którego dziecko chrapie i wybudza się, powinno wzbudzić niepokój.

Bardzo ważne jest kontrolowanie słuchu dziecka, a także wspomaganie słuchu mownego.

W profilaktyce logopedycznej istotną rolę odgrywają ćwiczenia ortofoniczne.

Współczesna literatura wyróżnia dwa rodzaje ćwiczeń ortofonicznych.

Pierwszy z nich to ćwiczenia wstępne, nazywane również przygotowującymi, do których zaliczamy:

• ćwiczenia oddechowe,
• ćwiczenia fonacyjne,
• ćwiczenia logarytmiczne,
• ćwiczenia słuchowe,
• ćwiczenia usprawniające narządy mowy.

Drugi rodzaj ćwiczeń ortofonicznych to ćwiczenia bezpośrednio związane z procesem mówienia, czyli ćwiczenia artykulacyjne.

Przykłady ćwiczeń oddechowych:

• wąchanie kwiatka,
• dmuchanie na waciki i piórka zawieszone na nitkach,
• naśladowanie szumu wiatru,
• chłodzenie gorącej zupy na talerzu (ręce ułożone na kształt głębokiego talerzu) – dmuchanie ciągłym strumieniem,
• wąchanie kwiatka,
• odtajanie zmarzniętej szyby – chuchanie (długie); chuchanie na ręce bo zmarzły,
• wykonywanie dmuchanych obrazków za pomocą kartki z plamą farby, którą dziecko rozdmuchuje za pomocą słomki,
• ćwiczenia na rozruszanie przepony śmieją się – naśladowanie śmiechu różnych ludzi:
  - panowie: ho, ho, ho,
  - panie: ha, ha, ha,
  - dziewczynki: hi, hi, hi,
  - staruszki: he, he, he.

Przykłady ćwiczeń fonacyjnych:

• zabawy w echo, które odpowiada coraz ciszej i ciszej, powoli i rytmicznie,
• naśladowanie szeptem głosów z otoczenia, instrumentów muzycznych,
• śpij laleczko – kilkakrotne powtarzanie tej samej głoski: usypianie lalki- aaa,
• płacz lalki - uuu,
• zdziwiony pajacyk – ooo,
• koziołek śpiewa lalce kołysankę - eee,
• myszka chce uciszyć lalę- iii, ,
• małpka martwi się płaczem lalki - yyy
• naśladowanie szumu wiatru; ćwiczenia wykonujemy na jednym wydechu,
• jesiennego chłodnego – przedłużona artykulacja głoski sssssssssssss

Przykłady ćwiczeń logorytmicznych:

• Motyle – (wstążeczki na przeguby rąk, krążki) - dzieci– „motylki” przykucają na „kwiatkach” – krążkach porozkładanych na dywanie. Gdy pojawi się muzyka „motyle” fruwają nad łąką pomiędzy „kwiatami”, szeroko poruszając ramionami. Na przerwę w muzyce „motyle” nsiadają na „kwiatkach”, ruszając nadal skrzydełkami. Po chwili ponownie słychać muzykę i zabawa trwa nadal.
• Piłka w kole – (duża piłka plażowa) - dzieci ustawione w kole, w pozycji siadu rozkrocznego, z rękami wzdłuż tułowia i dłońmi opartymi o podłogę, podają miedzy sobą piłkę, odpychając ją prawą lub lewą stopą albo obunóż w taki sposób, by nie znalazła się poza obwodem koła.
• Wesoły Pinokio – dzieci naśladują chód ludzika z drewna: 1) chodzą na prostych nogach, 2) biegają w różnym tempie (np. 4 kroki szybko, 4 – powoli), 3) dotykają palców do podłogi przed zrobieniem każdego kroku, 4) podskakują na jednej nodze lub obunóż.

Przykłady ćwiczeń słuchu fonematycznego:

• rozpoznawanie różnych dźwięków,
• naśladowanie wystukiwanego rytmu,
• wydzielanie sylab w wyrazach,
• wyodrębnianie sylaby na początku i na końcu wyrazu,
• tworzenie łańcuchów sylabowych – końcowa sylaba jednego wyrazu staje się początkową następnego, np. mata, tata, tama, mała, łata,
• wyodrębnianie spółgłoski początkowej,
• wyodrębnianie spółgłoski końcowej,
• tworzenie łańcuchów spółgłoskowych –
• końcowa spółgłoska jednego wyrazu staje się początkową następnego, np. mak, kot, tor, rak.

Przykłady ćwiczeń usprawniających wargi, język, podniebienie miękkie, dolną szczękę oraz policzki.

Ćwiczenia warg:

• nakładanie dolnej wargi na górną i górnej na dolną,
• zaciskanie warg, przesuwanie kącików ust w prawo i w lewo,
• układanie warg w „ryjek”,
• wciąganie policzków i cmokanie,
• przesyłanie całusków, ściąganie i rozciąganie warg,
• wyrywanie kartki papieru z zaciśniętych warg,
• parskanie.

Ćwiczenia języka

• wysuwanie i chowanie języka do jamy ustnej,
• dotykanie językiem wargi dolnej i górnej kierowanie czubka wąskiego języka w kąciki ust,
• oblizywanie zębów ruchem okrężnym, przesuwanie czubkiem języka po wewnętrznej i zewnętrznej stronie górnych zębów,
• dotykanie językiem poszczególnych zębów – liczenie zębów,
• rozpłaszczanie języka – „łopata” masowanie językiem podniebienia,
• przysysanie języka do podniebienia,
• mlaskanie,
• kląskanie.

Ćwiczenia podniebienia miękkiego:

• ziewanie z opuszczoną nisko dolną szczęką,
• chrapanie na wdechu i wydechu,
• przenoszenie skrawków papieru za pomocą słomki,
• chrząkanie,
• kaszlenie z wysuniętym na zewnątrz językiem,
• chuchanie przy szeroko otwartych ustach i czubku języka na dole.

Ćwiczenia dolnej szczęki:

• opuszczanie i unoszenie dolnej szczęki,
• ruchy dolnej szczęki w prawo i w lewo przy rozchylonych i złączonych wargach,
• ruchy szczęki dolnej w prawo i w lewo z wyraźnym zaznaczeniem pozycji środkowej,
• chwytanie górnej wargi dolnymi zębami, naśladowanie ziewania,
• naśladowanie żucia trawy przez krowę.

Ćwiczenia policzków:

• wydymanie policzków jak balonik,
• wciąganie do wewnątrz jak króliczek,
• napinanie policzków wraz z wargami,
• masowanie policzków językiem od wewnątrz,
• masowanie policzków na zewnątrz dłońmi,
• ruchem okrężnym.

Bibliografia:

D. Antos, G. Demel, I. Styczek, Jak usuwać seplenienie i inne wady wymowy, Warszawa 1971.
E. Chmielewska, Zabawy logopedyczne i nie tylko, Kielce 1996.
K. Datku - Czerniak, Zabawy i ćwiczenia logorytmiczne dla dzieci przedszkolnych, Elbląg 1994.
G. Demel, Minimum logopedyczne nauczyciela przedszkola, Warszawa 1983.
G. Demelowa, Elementy logopedii, Warszawa 1979.
D. Emiluta-Rozya, Wspomaganie rozwoju mowy dziecka w wieku przedszkolnym, Warszawa 1994.
E.M. Skorek, 100 tekstów do ćwiczeń logopedycznych, Gdańsk 2005.

Opracowała: Elżbieta Zalewska

Witamy w grupie III - Wiewióreczki

Do grupy III „Wiewióreczki” - integracyjnej w roku szkolnym 2024/2025 uczęszcza 20 dzieci (w tym pięcioro dzieci o potrzebie kształcenia specjalnego). W obecnym roku szkolnym do naszej grupy uczęszczają 4-,5-,6-i 8 letnie dzieci. Grupa pracuje w oparciu
o elementy M. Montessori. Nauczycielki pracują w oparciu o innowację pedagogiczną: „Pomóż mi zrobić to samemu”. W tym roku oddział III otwarty jest w godzinach 6.30 -15.30. Od godziny 6.30 dzieci zbierają się w macierzystej grupie, a po godzinie 15.30 rodzice mogą odbierać swoje pociechy z grupy „Biedronki”.
Nauczycielki prowadzące grupę to: mgr Jolanta Kuśmirowska, mgr Anna Bartos, mgr Hanna Waśniewska oraz nauczycielka współorganizująca: mgr Małgorzata Woźniak, pomoc: Magdalena Kowalczyk. Panie z grupy pracują w oparciu o nową podstawę programową oraz „Program wychowania przedszkolnego” Wiesławy Żaby- Żabińskiej, Wioletty Majewskiej, Renaty Paździo wydawnictwa MAC oraz ćwiczenia dla dzieci pięcio i sześcioletnich „Nowe przygody Olka i Ady”. Inne programy realizowane w ciągu roku szkolnego to:

• Bezpieczny przedszkolak - program profilaktyczny D. Łubisz
• Program wychowawczy Publicznego Przedszkola nr 4 w Łasku im. Leśne Skrzaty R. Pacuszka
• Program działań przyrodniczo - ekologicznych „Eko Skrzaty w pracowni od chmurką” - D. Łubisz, P. Borycka.
• „One są wśród nas” - innowacja pedagogiczna - M. Woźniak, R. Pacuszka, J. Kuśmirowska, A. Bartos,
K. Rzeźniczak, P. Borycka
• „Leśne Skrzaty wędrują po Polsce i innych krajach Europy” - innowacja pedagogiczna - G. Knol, E. Zalewska,
A. Krakowiak.
• „Poznajemy zawody naszych rodziców” - A. Bartos
• „Przygoda z językiem angielskim” - A. Bartos

• „Pomóż mi zrobić to samemu” - innowacja pedagogiczna z elementami Montessori – J. Kuśmirowska, A. Bartos, M. Woźniak.

• Program „Rusz się zdrowo i sportowo” – A. Kranas.

• Program „Na talerzu Leśnych Skrzatów zdrowo i kolorowo” – A. Kranas.

Podczas zajęć nauczycielki pobudzają działania dzieci w różnych obszarach aktywności: społecznej, językowej, poznawczej, artystycznej, ruchowej, zdrowotnej stosując metody aktywne, praktyczne, programowe, eksponujące. Dzieci chętnie biorą udział w zajęciach, w których stosowane są metody lub elementy metod np.: Karla Orffa, Rudolfa Labana, Weroniki Sherborn, Knillów, Kniessów, Tulina, Batii Strauss, Klanzy itp. Podczas zajęć i zabaw nauczycielki i personel przestrzega zasady bezpieczeństwa i higieny. Dzieci z orzeczeniami mają dodatkowe zajęcia według indywidualnego harmonogramu, z którym został zapoznany rodzic. Każdy dzień w przedszkolu to nowe wyzwania i doświadczenia. Wiele radości sprawia dzieciom nauka tańców, śpiewanie piosenek, wykonywanie prac plastycznych z zastosowaniem ciekawych technik.

Dzieci w miarę możliwości i warunków atmosferycznych wychodzą na spacery i wycieczki po najbliższej okolicy podziwiając przyrodę o różnych porach roku oraz architekturę naszej miejscowości.
W tym roku tematem przewodnim w naszej grupie oraz w przedszkolu jest kształtowanie zachowań służących zdrowiu, rozwijanie sprawności fizycznej i nawyku aktywności ruchowej, nauka udzielania pierwszej pomocy. W tym celu będziemy realizować w każdym miesiącu pewne zagadnienia wynikające z programu : Sport i zdrowie Leśnych Skrzatów.
W naszej sali znajdują się kąciki: konstrukcyjny, manipulacyjny, plastyczny, przyrodniczy, czytelniczy. W ciągu roku organizowane są dodatkowe kąciki tematyczne. Sala została w dużym zakresie doposażona w zabawki, klocki i pomoce dydaktyczne
M. Montessori.
W nowym roku szkolnym zostały zaplanowane uroczystości, imprezy okolicznościowe w wąskim grupowym gronie np.: Dzień Kropki, Dzień Przedszkolaka, Dzień Pustej Klasy, Święto Niepodległości – śpiewanie hymnu, Dzień Pluszowego Misia, Zabawy Andrzejkowe, Spotkanie z Mikołajem, Dzień Babci i Dziadka, Dzień Języka Ojczystego, Dzień Kobiet, Pierwszy Dzień Wiosny / Dzień Kolorowej Skarpetki, Prima Aprilis, Światowy Dzień Autyzmu, Dzień Ziemi, Dzień Mamy i Taty, Mały Olimpijczyk, Jestem Europejczykiem, Uroczyste Zakończenie Roku Szkolnego.
W grupie dwa razy w tygodniu odbywają się zajęcia z języka angielskiego.
W grupie dwa razy w tygodniu w godzinach poza podstawą programową odbywa się religia.
Rodzice utworzyli własną grupę na Facebook, za pośrednictwem, której kontaktują się z nauczycielem na bieżąco.

Grupa VIII „Jeżyki”, to grupa integracyjna, do której uczęszczają dzieci 6-letnie. Grupa liczy 20 dzieci, wśród których jest 6 dziewczynek i 10 chłopców.

„Jeżyki”, to dzieci, które odważnie przekraczają próg przedszkola i z radością mierzą się z nowymi dla nas wyzwaniami. Nasza sala to miejsce, w którym edukacja łączy się z zabawą, przez co dzieci chętnie zdobywają nowe wiadomości i umiejętności. Pamiętamy również o wspólnie ustalonym zasadach panujących w grupie, by każde dziecko czuło się bezpieczne, ważne i zaakceptowane. Z uśmiechem na twarzach i wiarą we własne możliwości, „Jeżyki” z łatwością sprostają wszystkim wyzwaniom, a pobyt w przedszkolu będzie dla nich czasem przyjemności i wszechstronnego rozwoju. Nauczycielkami w grupie VIII są: mgr Dorota Łubisz, mgr Małgorzata Surowa, mgr Kamila Rzeźniczak.

Realizujemy następujące programy, innowacje oraz projekty:

· „Dobry pomysł!” - Program wychowania przedszkolnego. Autor: Ewa Janus,

· „Program wychowawczy Przedszkola Publicznego Nr 4 im. Leśne Skrzaty w Łasku”,

· „Bezpieczny przedszkolak” - program profilaktyczny,

· „Eko - skrzaty w pracowni pod chmurką” - program działań przyrodniczo – ekologicznych,

· „Jeżykowe zabawy paluszkowe” – innowacja pedagogiczna.

mgr Dorota Łubisz, mgr Małgorzata Surowa, mgr Joanna Banaszczyk

,,MOTYLKI” GRUPA INTEGRACYJNA W PRZEDSZKOLU PUBLICZNYM NR 4 IM. ,,LEŚNE SKRZATY”.

Pierwsza grupa integracyjna dla dzieci w wieku przedszkolnym na terenie Gminy Łask została utworzona we wrześniu 2010 r. w Przedszkolu Publicznym Nr 4 im. Leśne Skrzaty w Łasku. Jest to grupa VI „MOTYLKI”.

System integracyjny ma za zadanie łączyć ze sobą dzieci o różnych potrzebach edukacyjnych i pozwalać im razem funkcjonować. Dziecko od najwcześniejszych lat swego życia powinno uczyć się tolerancji, solidarności i poszanowania godności każdego człowieka. Dzieci posiadające orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego włączają się w grupę rówieśniczą na zasadzie równości praw i obowiązków z uwzględnieniem indywidualnych możliwości każdego dziecka. W procesie integracji każdy od każdego czegoś się uczy, każdy musi zna1eźć swoje miejsce w grupie i nauczyć się rozwiązywać różnorodne problemy. Najlepszym wiekiem do kształtowania postaw społecznych jest wiek przedszkolny. Dzieci uczą się wzajemnej tolerancji, szacunku dla każdego człowieka, gotowości udzielania pomocy. Wykształcone postawy i przekonania w przedszkolu poprzez wspólne codzienne przeżycia, zabawę i współdziałanie będą, stanowiły istotną podstawę późniejszego współżycia społecznego. Wspólny pobyt w przedszkolu daje szansę różnym dzieciom, pozwala nawiązać wzajemne kontakty, dostosować się do wspólnie ustalonych reguł i tworzyć jedna grupę. Celem pracy naszego przedszkola jest więc wzajemna akceptacja dzieci zdrowych i dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Indywidualne podejście do każdego dziecka, a w szczegó1ności do dziecka niepełnosprawnego, ma na celu realizowanie potrzeb dzieci takich jak: potrzeba bezpieczeństwa (rytm dnia, przewidywalność zdarzeń stabilność kontaktów uczuciowych, stałość środowiska przedmiotowego), potrzeba poczucia własnej wartości i pełnienia określonej roli społecznej, potrzeba kontaktu z rówieśnikami i wzajemnego porozumiewania się (uczenie się przez naśladownictwo), wyzwalanie pozytywnych emocji takich jak satysfakcja, radość, zadowolenie, dostrzeganie swoich mocnych stron i ich rozwój, wyzwalanie własnej aktywności twórczej, uczenie się rozwiązywania problemów w różnego rodzaju sytuacjach.

W roku szkolnym 2015/2016 do grupy VI integracyjnej ,,Motylki” uczęszcza 20 dzieci, w tym 5 dzieci posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego. Dzieci są pod opieką wykwalifikowanych nauczycieli. Równoległa praca dwóch wychowawców nauczyciela prowadzącego oraz nauczyciela wspomagającego pozwala na indywidualizację procesu nauczania oraz integrację ze środowiskiem rówieśniczym Dzieci uczestniczą w indywidualnych zajęciach rewalidacyjnych, korekcyjno-kompensacyjnych oraz terapii logopedycznej na terenie naszego przedszkola. Od października 2015 r. w przedszkolu funkcjonuje nowa sala do zajęć rewalidacyjnych oraz pracy indywidualnej. Sala jest kolorowa, doposażona w ciekawe pomoce dydaktyczne dostosowane do wieku oraz możliwości dzieci.

Opracowały: Kamila Rzeźniczak, Renata Pacuszka

Procedura organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w przedszkolu dla dzieci, które nie posiadają orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego

Podstawa prawna:

• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 kwietnia 2013 r. w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach(Dz.U. z 2013 r. poz. 532).

Cel

Procedura została opracowana w celu:

• doprecyzowania zakresu zadań nauczycieli i specjalistów zatrudnionych w przedszkolu, związanych z organizowaniem pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla dziecka, które nie posiada orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego, po uprzednim rozpoznaniu jego indywidualnych możliwości psychofizycznych,
• ujednolicenia sposobu współdziałania nauczycieli i rodziców.

• usprawnienia współpracy pomiędzy nauczycielami i specjalistami organizującymi pomoc psychologiczno-pedagogiczną w przedszkolu,

Zakres

Procedura dotyczy objęcia pomocą psychologiczno-pedagogiczną dziecka od momentu podjęcia opieki przez nauczyciela do momentu zakończenia planowanych działań, w szczególności w stosunku do dziecka:

• niepełnosprawnego,
• zagrożonego niedostosowaniem społecznym lub niedostosowanego społecznie,
• szczególnie uzdolnionego,
• ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się,
• z zaburzeniami komunikacji językowej,
• z przewlekłą chorobą,
• będącego w sytuacji kryzysowej lub traumatycznej,
• potrzebującego wsparcia ze względu na ewentualne niepowodzenia edukacyjne,
• zaniedbanego środowiskowo ze względu na sytuacją bytową jego i jego rodziny,
• mającego trudności adaptacyjne związane z różnicami kulturowymi lub ze zmianą środowiska edukacyjnego, w tym związane z wcześniejszym kształceniem za granicą.

Uczestnicy postępowania – zakres odpowiedzialności

Dziecko –ma prawo i możliwość uczestnictwa w odpowiednio zorganizowanych zajęciach rozwijających jego uzdolnienia, w zajęciach specjalistycznych: korekcyjno-
-kompensacyjnych, logopedycznych, socjoterapeutycznych, którebędą zaspokajały indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne.

Specjaliści: psycholog, pedagog, terapeuta pedagogiczny, logopeda – organizują zajęcia specjalistyczne,prowadzą badania i działania diagnostyczne, podejmują działania z zakresu profilaktyki, wspierają nauczycieli poszczególnych grup i innych specjalistów w udzielaniu pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Ściśle współpracują z sobą i innymi uczestnikami pomocy psychologiczno-pedagogicznej.

Dyrektor – jest zobowiązany do zapewnienia dzieciom, nauczycielom i rodzicom odpowiednich warunków do zorganizowania i prowadzenia działań wspomagających rozwój dziecka. Monitoruje działania nauczycieli i specjalistów oraz sprawuje nadzór pedagogiczny.

Rodzice/prawni opiekunowie – wyrażają zgodę na uczestnictwo dziecka w zajęciach wspomagających rozwój w ramach organizowanej pomocy psychologiczno-
-pedagogicznej, są zobowiązani do zapoznania się z procedurami organizowania zajęć wspomagających rozwój dziecka i przestrzegania ustalonych zasad.

Nauczyciele – powinni mieć świadomość swojej odpowiedzialności za organizowanie zajęć w ramach pomocy psychologiczno-pedagogicznej wspomagających rozwój dzieci. Troska o odpowiednie przygotowanie się do zajęć i ich właściwe prowadzenie powinny być priorytetem wszelkich działań nauczyciela.

Sposób prezentacji procedur

1. 1.Umieszczenie treści dokumentu na stronie internetowej przedszkola.
2. 2.Udostępnienie dokumentu na tablicy ogłoszeń w przedszkolu.
3. 3.Zapoznanie nauczycieli i specjalistów w dziedzinie wychowania oraz rodziców z treścią procedur.
4. 4.Zapoznanie rodziców z obowiązującymi w placówce procedurami na zebraniach organizacyjnych we wrześniu każdego roku szkolnego.

Tryb dokonywania zmian w procedurze

Wszelkich zmian w opracowanych procedurach może dokonać z własnej inicjatywy lub na wniosek rady pedagogicznej dyrektor placówki. Wnioskodawcą zmian może być również rada rodziców. Proponowane zmiany nie mogą być sprzeczne z prawem.

Zasady wchodzą w życie z dniem 13.09.2013r

Wprowadza się zmiany w treści zasad z dniem

Zadania nauczyciela prowadzącego grupę przedszkolną

Organizując pomoc psychologiczno-pedagogiczną, nauczyciel zobowiązany jest do rozpoznawania indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz indywidualnych możliwości psychofizycznych, w tym zainteresowań i uzdolnień dziecka, na podstawie obserwacji pedagogicznych, które kończą się oceną gotowości do podjęcia nauki w szkole. W przypadku stwierdzenia, że dziecko wymaga objęcia pomocą psychologiczno-
-pedagogiczną, nauczyciel niezwłocznie udziela takiej pomocy w trakcie bieżącej pracy z dzieckiem i informuje o tym jednocześnie dyrektora przedszkola. Bieżąca praca w tym przypadku oznacza obowiązek prowadzenia i rozpoznania potrzeb, udzielenia natychmiastowego wsparcia oraz dostosowania metod, form oraz wymagań do możliwości dziecka.

Udzielając dziecku pomocy psychologiczno-pedagogicznej, nauczyciel:

1. 1.Przeprowadza obserwacje pedagogiczne (dokonuje diagnozy rozwoju i funkcjonowania dziecka, rozpoznaje potrzeby rozwojowe poprzez realizację badań diagnostycznych oraz na podstawie badań specjalistycznych, np. logopedycznych rozwoju mowy).
2. 2.Nawiązuje współpracę z rodzicami i diagnozuje środowisko rodzinne.
3. 3.Udziela pomocy psychologiczno-pedagogicznej w formie zajęć rozwijających dla dzieci szczególnie uzdolnionych, mających wyjątkowe predyspozycje i prowadzi je przy wykorzystaniu aktywnych metod pracy; prowadzi też inne zajęcia o charakterze terapeutycznym w trakcie bieżącej pracy z dzieckiem.
4. 4.Informuje rodziców o możliwościach i rodzaju udzielania mu pomocy.
5. 5.Podczas bieżącej pracy z dzieckiem udziela mu pomocy zgodnie z indywidualnym lub grupowym planem zajęć z dziećmi.
6. 6.Współpracuje ze specjalistami i innymi osobami działającymi na rzecz dziecka.
7. 7.Ustala terminy pracy specjalistów z dzieckiem.
8. 8.Dokumentuje pracę z dzieckiem w dzienniku pracy nauczyciela lub dziennikach zajęćzakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
9. 9.Dokonuje oceny postępów dziecka oraz ustala wnioski do dalszej pracy z nim.

Dyrektor przedszkola:

1. 1.Po uzyskaniu informacji od nauczycieli lub specjalistów powiadamia innych nauczycieli, wychowawców grup, specjalistów o potrzebie objęcia dziecka pomocą psychologiczno-
   -pedagogiczną w trakcie ich bieżącej pracy.
2. 2.W przypadku stwierdzenia konieczności organizacji zajęć rozwijających uzdolnienia, korekcyjno-kompensacyjnych, logopedycznych, socjoterapeutycznych, o charakterze terapeutycznym bezzwłocznie i na piśmie powiadamia rodziców o przyznanej pomocy, jej formach, okresie jej udzielania, wymiarze godzin, w którym poszczególne formy pomocy będą realizowane.
3. 3.Nadzoruje pracę nauczycieli i specjalistów w zakresie udzielania pomocy psychologiczno-
   -pedagogicznej.

Rodzice:

1. 1.Zapoznają się z proponowanymi przez przedszkole formami udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla dziecka i dla rodziny – na początku roku szkolnego.
2. 2.Mają możliwość składania wniosku o udzielanie pomocy psychologiczno-
   -pedagogicznej lub indywidualnego wsparcia w rozwoju dla dziecka na terenie przedszkola.
3. 3.Wyrażają zgodę na udzielanie pomocy dziecku, czyli realizację indywidualnego lub grupowego planu pracy z dzieckiem na terenie przedszkola.
4. 4.Mają możliwość zapoznania się z indywidualnym lub grupowym planem pracydzieckiem.
5. 5.Uczestniczą w indywidualnym programie w miarę potrzeb.
6. 6.Zapoznają się z materiałami metodycznymi do pracy z dzieckiem udostępnionymi przez nauczyciela (mają możliwość wykorzystania dostępnych materiałów do pracydzieckiem na terenie domu rodzinnego).
7. 7.Uczestniczą w szkoleniach i spotkaniach grupowych dla rodziców organizowanychmiarę potrzeb.
8. 8.Mogą korzystać z fachowych porad i konsultacji psychologa, logopedy, terapeuty, dyrektora.

Procedura organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w przedszkolu

dla dzieci, które posiadają orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego

 Podstawa prawna:

• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 kwietnia 2013 r. w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach(Dz.U. z 2013 r. poz. 532).

Cel

Procedura została opracowana w celu:

• doprecyzowania zakresu zadań nauczycieli i specjalistów zatrudnionych w przedszkolu, związanych z organizowaniem pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla dziecka, które posiada orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, po uprzednim rozpoznaniu jego indywidualnych możliwości psychofizycznych,
• ujednolicenia sposobu współdziałania nauczycieli, rodziców i specjalistów.

• usprawnienia współpracy pomiędzy nauczycielami i specjalistami organizującymi pomoc psychologiczno-pedagogiczną w przedszkolu,

Zakres

Procedura dotyczy objęcia dziecka posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego pomocą psychologiczno-pedagogiczną od momentu podjęcia opieki nad dzieckiem przez nauczyciela do momentu zakończenia planowanych działań.

Orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego wydawane są przez zespoły orzekające, które działają przy poradniach psychologiczno-pedagogicznych. Katalog niepełnosprawności, które uprawniają do ubiegania się o orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, jest ściśle określony i ograniczony. Orzeczenia są wydawane w stosunku do dzieci: niesłyszących lub słabosłyszących, niewidomych i słabowidzących, z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją, z upośledzeniem umysłowym, z autyzmem, w tym z zespołem Aspergera, oraz z niepełnosprawnościami sprzężonymi.

Uczestnicy postępowania – zakres odpowiedzialności

Dziecko –ma prawo i możliwość uczestnictwa w przedszkolu w odpowiednio zorganizowanych zajęciach rozwijających jego uzdolnienia, w zajęciach specjalistycznych: korekcyjno-kompensacyjnych, logopedycznych, socjoterapeutycznych, innych o charakterze terapeutycznym, którebędą zaspokajały jego indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne.

Specjaliści: psycholog, pedagog, terapeuta pedagogiczny, logopeda – organizują zajęcia specjalistyczne,prowadzą badania i działania diagnostyczne, podejmują działania z zakresu profilaktyki, wspierają nauczycieli poszczególnych grup i innych specjalistów w udzielaniu pomocy psychologiczno-pedagogicznej.

Dyrektor – jest zobowiązany do zapewnienia dzieciom, nauczycielom i rodzicom odpowiednich warunków do zorganizowania i prowadzenia działań wspomagających rozwój dziecka. Monitoruje działania nauczycieli i specjalistów oraz sprawuje nadzór pedagogiczny.

Rodzice/prawni opiekunowie – wyrażają zgodę na uczestnictwo dziecka w zajęciach wspomagających rozwój w ramach organizowanej pomocy psychologiczno-
-pedagogicznej, są zobowiązani do zapoznania się z procedurami organizowania zajęć wspomagających rozwój dziecka i przestrzegania ustalonych zasad.

Nauczyciele – powinni mieć świadomość swojej odpowiedzialności za organizowanie zajęć w ramach pomocy psychologiczno-pedagogicznej wspomagających rozwój dzieci. Troska o odpowiednie przygotowanie się do zajęć i ich właściwe prowadzenie powinny być priorytetem wszelkich działań nauczyciela.

Zespół pomocy psychologiczno-pedagogicznej – członkowie zespołu wspólnie opracowują indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny (IPET), w którym uwzględnia się poszczególne formy i okres udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej oraz ustala wnioski dotyczące dalszej pracy z dzieckiem.

Sposób prezentacji procedur

1. 1.Umieszczenie treści dokumentu na stronie internetowej przedszkola.
2. 2.Udostępnienie dokumentu na tablicy ogłoszeń w przedszkolu.
3. 3.Zapoznanie nauczycieli i specjalistów w dziedzinie wychowania oraz rodziców z treścią procedur.
4. 4.Zapoznanie rodziców z obowiązującymi w placówce procedurami na zebraniach organizacyjnych we wrześniu każdego roku szkolnego.

Tryb dokonywania zmian w procedurze

Wszelkich zmian w opracowanych procedurach może dokonać z własnej inicjatywy lub na wniosek rady pedagogicznej dyrektor placówki. Wnioskodawcą zmian może być również rada rodziców. Proponowane zmiany nie mogą być sprzeczne z prawem.

Zasady wchodzą w życie z dniem 02.09 2013r.

Wprowadza się zmiany w treści zasad z dniem

Zadania zespołu pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla dzieci posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego

Dla dziecka posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego dyrektor przedszkola powołuje zespół pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Członkowie zespołu wspólnie opracowują indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny (IPET), w którym uwzględnia się poszczególne formy i okres udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej oraz ustalają wnioski dotyczące dalszej pracy z dzieckiem. Realizują go w ramach zajęć obowiązkowych, nadobowiązkowych oraz dodatkowych, które ustala dyrektor.

Zadaniem powołanego zespołu jest współpraca z rodzicami, ze specjalistami oraz, w zależności od potrzeb, z poradniami psychologiczno-pedagogicznymi, w tym poradniami specjalistycznymi, lub innymi osobami, których wiedza i umiejętności będą pomocne w zaplanowaniu pomocy dla dziecka. Członkowie zespołuwykonują następujące zadania:

• dokonują wielospecjalistycznej oceny poziomu funkcjonowania dziecka, korzystając również z informacji uzyskanych od rodziców,
• opracowują indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny uwzględniający zalecenia poradni psychologiczno-pedagogicznej,
• nie rzadziej niż raz w roku szkolnym dokonują oceny efektywności udzielanej pomocy psychologiczno-pedagogicznej, informując dyrektora i rodziców o efektach tej pracy poprzez udostępnienie jej wyników oraz wniosków do dalszej pracy z dzieckiem,
• dokonują oceny efektywności danej formy pomocy psychologiczno-pedagogicznej po zakończeniu jej udzielania,
• w miarę potrzeb dokonują modyfikacji programu, pamiętając o tym, by poinformować rodziców o zmianach i udostępnić im zmodyfikowany program,
• podejmują działania mediacyjne i interwencyjne w sytuacjach kryzysowych, w tym również z udziałem rodziców,
• dokumentują udzielaną pomoc oraz badania lub inne czynności uzupełniające; dla każdego dziecka dokumentacja gromadzona jest w formie np. indywidualnej teczki, którą podczas rozmowy z rodzicami warto udostępnić, by wskazać postępy rozwojowe.

Zadania dyrektora przedszkola

Zadaniem dyrektora jest:

• po uzyskaniu informacji od nauczycieli lub specjalistów o konieczności organizacji zajęć rozwijających uzdolnienia, korekcyjno-kompensacyjnych, logopedycznych, socjoterapeutycznych i innych o charakterze terapeutycznym bezzwłoczne powiadomienie innych nauczycieli, wychowawców grup, specjalistów o potrzebie objęcia dziecka pomocą psychologiczno-pedagogiczną,
• powołanie zespołu pomocy psychologiczno-pedagogicznej dla dzieci z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego,
• ustalenie form udzielania pomocy i okresu ich udzielania oraz wymiaru godzin, w jakich ta pomoc będzie udzielana,
• wyznaczenie koordynatora zespołu,
• organizacja pomocy psychologiczno-pedagogicznej, czyli umożliwienie odbywania specjalistycznych zajęć z dzieckiem poprzez zatwierdzenie zaplanowanych przez zespół (lub nauczycieli prowadzących zajęcia wspierające i korygujące rozwój) zajęć edukacyjnych lub zajęć określonych w indywidualnym programie edukacyjno-
  -terapeutycznym (IPET),
• z racji sprawowanego nadzoru pedagogicznego monitorowanie bieżącej pracy nauczycieli i działań podejmowanych przez specjalistów w ramach udzielanej pomocy psychologiczno-pedagogicznej; dyrektor może zdecydować o ewentualnym wcześniejszym zakończeniu udzielania danej formy pomocy wyłącznie na wniosek rodziców dziecka lub nauczyciela prowadzącego zajęcia specjalistyczne.

• powiadomienie na piśmie rodziców o przyznanej pomocy, jej formach, okresie jej udzielania, wymiarze godzin, w którym poszczególne formy pomocy będą realizowane,

Zadania nauczyciela prowadzącego grupę przedszkolną

Nauczyciel zobowiązany jest do rozpoznawania indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz indywidualnych możliwości psychofizycznych, w tym zainteresowań i uzdolnień dziecka na podstawie obserwacji pedagogicznych, które kończą się oceną gotowości do podjęcia nauki w szkole. W przypadku stwierdzenia, że dziecko wymaga objęcia pomocą psychologiczno-pedagogiczną, nauczyciel niezwłocznie udziela takiej pomocy, prowadząc zajęcia o charakterze terapeutycznym w trakcie bieżącej pracy z dzieckiem lub udziela pomocy psychologiczno-pedagogicznej w formie zajęć rozwijających dla dzieci szczególnie uzdolnionych, mających wyjątkowe predyspozycje i prowadzi je przy wykorzystaniu aktywnych metod pracy. O podjętej pracy informuje jednocześnie dyrektora przedszkola.

Jako członek zespołu pomocy psychologiczno-pedagogicznej nauczyciel powinien:

• Przeprowadzać obserwacje pedagogiczne (na początku roku szkolnego, do listopada – dokonać diagnozy rozwoju i funkcjonowania dziecka, rozpoznawać potrzeby rozwojowe poprzez badania diagnostyczne np. badania logopedyczne rozwoju mowy).
• Nawiązać współpracę z rodzicami, czyli zdiagnozować środowisko rodzinne.
• Sformułować potrzeby rozwojowe dziecka.
• Informować rodziców o możliwościach i rodzaju pomocy udzielanej dziecku.
• Wnioskować do specjalisty o objęcie dziecka zajęciami pomocy psychologiczno-
  -pedagogicznej.
• W trakcie bieżącej pracy z dzieckiem realizować pomoc psychologiczno-pedagogiczną.
• Ustalić terminy pracy specjalistów z dzieckiem oraz indywidualny lub grupowy program pomocy psychologiczno-pedagogicznej, który dokumentuje w dzienniku pracy nauczyciela lub dziennikach zajęć z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
• Dokonać oceny postępów dziecka oraz ustalić wnioski do dalszej pracy z nim.

Zadania koordynatora zespołu pomocy psychologiczno-pedagogicznej

Po podjęciu decyzji o objęciu dziecka wskazaną przez dyrektora przedszkola formą pomocy, zaplanowaniu sposobów i terminów udzielania pomocy koordynator powinien:

• uzyskać pisemną zgodę rodziców na udział dziecka w zajęciach specjalistycznych, które powinny trwać do czasu złagodzenia bądź wyeliminowania zaburzeń stanowiących powód objęcia daną formą pomocy,
• po uzyskaniu zgody poinformować rodziców o terminie spotkania zespołu oraz ustalonych sposobach pracy, wymiarze godzin i okresach udzielania pomocy,
• poinformować rodziców, że mogą wnioskować o udział psychologa, pedagoga, logopedy lub innego specjalisty w spotkaniach zespołu (osoby biorące udział w spotkaniach są obowiązane do nieujawniania poruszanych na nich spraw – taką informację powinien przekazać koordynator zespołu lub nauczyciel prowadzący indywidualne zajęcia z dzieckiem),
• umożliwić rodzicom uczestnictwo w zajęciach specjalistycznych prowadzonych z dzieckiem na terenie przedszkola, ewentualnie przekazywać materiały do pracy z dzieckiem w domu.

Rodzice:

• zapoznają się z proponowanymi przez przedszkole formami pomocy dla rodziny oraz warunkami współpracy z rodziną – na początku roku szkolnego,
• mają możliwość składania wniosku o udzielanie pomocy psychologiczno-
  -pedagogicznej lub indywidualnego wsparcia w rozwoju dla dziecka na terenie przedszkola,
• wyrażają zgodę na prowadzenie terapii dla dziecka, czyli realizację programu terapeutycznego na terenie przedszkola,
• zapoznają się z indywidualnym programem terapeutyczno-edukacyjnym oraz z materiałami metodycznymi do pracy z dzieckiem, udostępnionymi przez nauczyciela terapeutę (wykorzystanie dostępnych materiałów do pracy z dzieckiem na terenie domu rodzinnego),
• uczestniczą w szkoleniach i spotkaniach grupowych dla rodziców, organizowanych w miarę potrzeb.

Przedszkole Publiczne Nr 4

98-100 Łask, ul. Łączna 1

telefon: 43 675 44 60 / + 48 504 015 942

e-mail:Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Inspektor Ochrony Danych

Piotr Pryliński

e-mail:Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

tel.: +48 535 801 123